Ik ben zo vrij ervan uit te gaan, beste lezer, dat de groepsnaam Gatos do Mar u al even weinig zegt als mij. Enig opzoekwerk leert mij dat de groep oorspronkelijk een duo was: zangeres Annalisa Madonna en harpist Gianluca Rovinella ontdekten bij elkaar een gedeelde liefde voor de blues en voor Braziliaanse muziek. Daar kwam dus een formatie van, die vanaf 2012 geregeld begon op te treden en in 2016 een eerste plaat uitbracht, “La Zattera” getiteld.

Kort nade release van die plaat breidde het duo uit tot een trio, toen percussionist Pasquale Benincasa ingelijfd werd, wat meteen een pak extra mogelijkheden bood: de groep kon plots een veel breder gamma van stijlen en genres aan en dat gegeven leidde tot de eerste songs van deze nieuwe plaat. Wat “Wanderlust” is, zal menigeen wel weten. Met dit begrip uit de psychologie worden mensen aangeduid die, in hun zoektocht naar ervaringen en sensaties, zich constant gedreven voelen om van de ene stad naar de andere te verhuizen, zelfs van het ene land naar het andere.

Dat die zoektocht vaak vruchteloos is, leidt al eens tot de verzuchting dat het reizen belangrijker is dan het aankomen, maar in het geval van Gatos do Mar staat de titel gewoon symbool voor hun wens om zoveel mogelijk muzikale windstreken te bezoeken. Hier staan grenzen symbool voor beperkingen die dienen om overschreden te worden in de zoektocht naar schoonheid. Van het Middellandse Zeegebied tot Afrika, van Zuid-Amerika tot het eigen Napels…het trio ontdekt gedurende het verloop van de tien songs, die de plaat rijk is, steeds weer nieuwe muzikale mogelijkheden en doet een beroep op een aantal gastmuzikanten om die vorm te geven.

Er wordt op Sicilië afgetrapt, met de hulp van toetsenman Antonio Freso, die “Catania” een fijne aankleding geeft. Daarna wordt de steven naar Chili gewend, waar “Violeta” -met Giovanni Migliaccio op flamencogitaar-het heeft over de laatste levensdag van zangeres Violeta Parra. “La Grammatica degli Momenti” -de titel spreekt voor zich- zit een tikkeltje meer in Colombiaanse sferen en drijft op een heerlijk ritme dat nog benadrukt wordt door een formidabel koor, dat we later nog zullen tegenkomen in de prachtversie van Cesaria Evora’s “Sodade”, dat ons naar Kaapverdië voert, en in het afsluitende wiegenliedje “Ninna Nanna del Leone”.

Tussendoor waren we in kringen van Frans chanson met “Souvenir”, een heerlijke song, die me willens nillens aan Rupa & the April Fishes doet denken, wat in mijn waardenschaal allerminst een verwijt is en kregen we een prachtig en romantisch Napolitaans duet tussen Annalisa en Roberto Colella. “Mashalaima” situeert zich op het gelijknamige eiland van de dromen, waar voor muzikanten/schipbreukelingen alles mogelijk wordt.Nog even naar Napels met “Appriesso a Mmè” en een uitstapje naar Afrika met “Jemanja” en deze ongelooflijk boeiende muzikale reis wordt afgesloten met het al vermelde “Ninna Nanna del Leone”, dat de luisteraar op passende wijze te slapen legt in dromenland.

Op die manier wordt een veeltalige prachtplaat neergelegd, die, zo durf ik te hopen, niemand onbewogen kan laten, mits hij of zij beschikt over een stel normaal functionerende oren. Ik heb helaas niet de ruimte om alle gastmuzikanten te vermelden, al wil ik toch nog een uitzondering maken voor de accordeon van Luigi Esposito. Dat zegt wellicht meer over mij dan over wie dan ook, maar zijn inbreng op een paar van de cruciale nummers van een akelig perfecte plaat -vooral dan in “Souvenir”- kan nauwelijks overschat worden. Dringend te ontdekken, deze zeekatten !

(Dani Heyvaert)